झवेगाव हे एक छोटसं गाव. त्या गावात झाटेवस्ती नावाची एक दहा बारा घराची वस्ती. त्या झाटेवस्तीवरल्या एका घरात बाबुराव झाटे आणि मैनाबाई झाटे राहत होते. त्यांची पोरगी चंदा नुकतीच दहावीची परीक्षा देणार होती. ती तशी अभ्यासात कच्चीच होती. पण दिसायला एकदम अप्सरा होती. घरात अठराविश्व दारीद्र्य असले तरी चंदाची अंगकाठी भरीव होती. म्हणतात ना की देव एक देत नाय तर एक देतो. त्याप्रमाणेच चंदा गरीब होती पण अंगाने मस्त भरलेली होती कुणीही पोरगा तिचा भोग घेण्यासाठी लगेच तयार होईल अशीच तिची कांती होती.
चंदा आणि तिची मैत्रीण नंदा शेटे दोघीच एकमेकांना पुरक होत्या. शाळेत येता जाता त्या सोबत होत्या. एकाचा बाकावर बसायच्या तशी नंदा लय चालु पोरगी पण चंदा तेवढीच शांत. नंदावर सगळी शाळा फिदा होती किमान तीस एक लवडे नंदाने घेतले होते आणि त्याचा तिला आभिमान होता. शाळेत कुणी नवीन तरुण चिकना पोरगा दिसला की नंदाची पुच्ची पाणवायची. मग नंदा त्या पोराभोवती गोंडा घोळायाची आणि तो पोरगा बी नंदाच्या जाळ्यात अडकायचा. शेवटी बाप्याचीच जात ती. मग आठवडाभरात नंदा त्या पोराच्या लवड्यावर स्वार व्हायाची.
चंदाचा स्वभाव याच्या विरुद्ध हे तिला कदापी आवडायाचे नाही ती नंदाला समजावायची पण नंदा तिलाच बोलायची, “ही पोरं हायत ना पोरं पुच्चीपागल असत्यात. लय मजा येती गं चंदे हे समदं करायला अन पैकं, महागातली कापडं समद मिळतय बघ. अग म्या नववीतनं दहावीत कशी आले या माझ्या पुच्चीच्या जोरावर. त्या टकल्या जाधव सराचा सोट्या या पुच्चीला लागला तवा गणितात मला पास करुन घेतली त्या माकडानं, किती तरी मास्तरनी झवल्या त्या जाधव मास्तरनं गच्चीवर पुच्च्या चाटल्या.ही दुनिया फकस्त पुच्चीची दिवानी असत्या चंदे.”नंदा जे सांगत होती ते चंदा आवाक होऊन ऐकत होती.
चंदा तिला म्हणाली, “नंदे अगं ते आपलं मास्तर हायत तु त्यांच्याखाली झोपलीस व्हयं.”
“गणितात आपलं डोस्कंच चालत नाय चंदे काय करणार मग पुच्चिला थोडा त्रास द्यावाच लागला बघं”. कांता बोलली.
“या वर्साला काय करशील, आता तर शाळा पेपर तापासत नाय बोर्ड तपासतय.”चंदा म्हणाली.
“कुणाला सांगणार नव्हती पण तु आपली खास हायस म्हुन तुला सांगती चंदे, अगं परीक्षेच्या वेळी ज्यो सुपरवायझयर हाय ना त्यो जाधव मास्तराच्या वळखीचा हाय त्याला ह्या रविवारी जाधव मास्तर भेटवणार हायत. त्याला जरा पुच्चीच दर्शन दिलं की मग मी मेट्रिक बी पास हुत्या. गणिताचं तेवढं टेंन्शन हाय बाकी काय नाय. माझी पुच्ची घेत्या सगळं संभळुन. ” नंदा सांगत होती.
चंदा घरी आली, पण तिच्या डोक्यातनं नंदानं सांगितलेलं काही जाईना.
“असं मला न्हाय जमायचं. नंदा येडी हाय जे नवऱ्याला द्याचं असतया ती ते गावाला वाटत बसलिया. हे काय बराबर नाय. पण मास्तरला बी काय वाटलं नसल का असं करताना.” चंदा स्वतःशीच बोलत होती.
चंदा विचार करत करत झोपली.
दुसऱ्या दिवशी चंदाआणि नंदा वर्गात असताना जाधव मास्तरच्या तासाला सुरवात झाली. जाधव मास्तर मधुन मधुन नंदाकडं डोळे टाकत होता. तिचे युनिफॉर्ममधुन दिसत असलेले भरगच्च छातीचे उभार बघत होता. पोरांची नजर चुकवुन ओठावरुन जीभ फिरवायचा. शिकवुन झाल्यावर गृहपाठाच्या वह्या तपासण्यासाठी पोरांना एक एक करुन बोलवु लागला.
नंदाने गृहपाठ केला नव्हता पण ती जवळ गेल्यावर जाधव मास्तरनं तिची वही हातात घेऊन तपासल्यासारखी केली अन त्यात एक चिठ्ठी ठेवली…
मित्रांनो काय असेल त्या चिठ्ठीत ?
समजुन घेण्यासाठी वाचा कथेचा पुढचा भाग…