२ वर्षापुर्वी श्रेयसचे लग्न सोनालीबरोबर झाले… ती सॉफ्टवेअर इंजिनीअर आहे आणि तो हार्डवेअर इंजिनीअर… दोघेही मुळचे पुण्याचे पण बॅंगलोर आयटी हब असल्यामुळे बँगलोरमध्ये सेटल झाले आहेत… श्रेयसचे मम्मी, पप्पा पुण्यात असतात आणि त्यांचा एक्स्पोर्टचा छोटा बिझीनेस आहे. सोनालीला फक्त मम्मी आहे व तिचे पप्पा ती साधारण सोळा वर्षाची असतानाच गेले. त्यांचा पुणे सिटी बाहेर एक मोठा पोल्ट्री-फार्म आहे… तिची मम्मी धीराची होती तेव्हा पती गेल्यानंतर तिने सोनाली आणि त्यांच्या बिझीनेसचा खंबीरपणे सांभाळ केला…
सोनाली आणि त्यांच्या टिमला एका सॉफ्टवेअर रिसर्चसाठी ६ महिने अमेरिकेला जाण्याचा चान्स आला. श्रेयसने आनंदाने तिला जाण्याची परवानगी दिली कारण तिने आपल्या करिअरमध्ये खूप प्रगती करावी असे त्याला वाटायचे. त्याप्रमाणे सोनाली तिच्या ग्रूपबरोबर अमेरिकेत गेली होती आणि त्याला साधारण चार महिने झाले होते. श्रेयसला सोनालीशिवाय एकटे राहून थोडा कंटाळा आला होता पण आता फक्त जेमतेम दोन महिने राहिले होते…
कालच त्याला त्याच्या सासूबाईंचा पुण्याहून फोन आला की त्यांचे सोनालीशी फोनवर बोलणे झाले होते आणि सोनालीला श्रेयसची थोडी काळजी वाटत होती म्हणून तिने आपल्या मम्मीला म्हणजे श्रेयसच्या सासूबाईंना थोडे दिवस बँगलोरला त्याच्याकडे जावून रहाण्याबद्दल सुचवले होते. त्याप्रमाणे त्याची सासूबाई काही दिवसांकरीता त्याच्याकडे रहायला येत होत्या. त्याला आनंद झाला की थोडे दिवस त्याला तिची कंपनी मिळेल आणि वेळही जाईल…
त्याची सासू संध्याकाळच्या ट्रेनने येणार होती म्हणून तो तिला रिसीव्ह करायला रेल्वेस्टेशनवर आला होता… ट्रेन यायला पाच-दहा मिनीटाचा अवधी होता आणि तो अधीरतेने ट्रेनची वाट पहात होता… शेवटी एकदाची ट्रेन आली आणि थोड्या वेळात त्याने बॅग घेवून येणाऱ्या सासूबाईंना पाहिले. त्यांना पाहून त्याला आनंद झाला आणि त्याने हात हलवून त्यांचे लक्ष वेधून घेतले. जवळ जवळ वर्षभरानंतर त्याने आपल्या सासूबाईंना पाहिले होते… सोनाली अमेरिकेला जाताना त्या येणार होत्या पण त्यांच्या फार्मच्या कामामुळे त्यांना यायला जमले नव्हते. तेव्हा आता इतक्या दिवसांनी त्यांना पाहून तो खूष झाला!
श्रेयसची सासू, रिमाबाई पंचेचाळीशीच्या घरात होत्या… देखणे रूप, उंच अंगकाठी आणि ठसठशीत बांधा असलेल्या रिमाबाई अजूनही तरूण वाटायच्या… सोनालीचे सौंदर्य आणि आकर्षक अंगकाठी तिला आपल्या आईकडूनच मिळाली होती… तेव्हा श्रेयसला सोनाली प्रमाणेच त्याच्या सुंदर सासूचा अभिमान होता… त्या जवळ आल्यावर श्रेयसने वाकून त्यांच्या पायाला हात लावला. रिमाबाईंनी लगेच त्याच्या खांद्याला धरून त्याला वर केले आणि त्याला प्रेमाने आलिंगन दिले.
इतक्या दिवसांनी आपल्या जावयाला पाहून रिमाबाईंनाही फार आनंद झाला आणि त्यांच्या डोळ्यात पाणी तरळले… श्रेयसने ‘काय झाले’ म्हणून त्यांना इशारा केला तर त्यांनी ‘काही नाही’ अशी मान हलवत पान पलटले. श्रेयसने त्यांची बॅग घेतली आणि ते स्टेशन बाहेर पार्कींग लॉटमधील त्याच्या कारजवळ आले. त्याची टोयोटा करोला पाहून रिमाबाई एकदम इंप्रेस झाल्या… सफाईदारपणे ड्रायव्हींग करत ते श्रेयसच्या अपार्टमेंटमध्ये आले.
श्रेयस आणि सोनाली बँगलोरला शिफ्ट झाल्यानंतर रिमाबाई प्रथमच त्यांच्या घरी आल्या होत्या. लग्नानंतर आपल्या जावयाने जी प्रगती केली होती ती पाहून त्यांना त्याचा अभिमान वाटला. त्याच्या मेहनतीने त्याने जे कमवले होते आणि त्याचे व आपल्या मुलीचे लाईफ इतक्या छानपणे सेटल झालेले पाहून तिला फार फार बरे वाटले… श्रेयसचा वेल डेकोरेटेड फ्लॅट, एक्सपेंसीव्ह कारपेट आणि एलीगंट फर्निचर पाहून त्या इंप्रेस झाल्या आणि खुशीत त्यांनी जावयाला म्हटले,
“तू फारच प्रगती केलेली दिसतेय गेल्या काही वर्षात…”
“हो!… हे सगळे कंपनीने दिले… गिफ्ट म्हणून…”
“आणि ती कार?” तिने विचारले.
“ती मी स्वत: घेतली…” श्रेयसने अभिमानाने म्हटले.
“तू काय केलेस हे सगळे मिळवायला? तुझ्या बॉसची एखादी मुलगी तुझ्यावर ‘फिदा’ तर झाली नाही ना?” रिमाबाईंनी मस्करीत जावयाला विचारले.
“नाही, मम्मी!… माझ्या बॉसला मुलगी नाही…”
“मग तू हे सगळे कसे काय मिळवलेस?” तिने कुतुहलाने फ्लॅटच्या सजावटीकडे पहात विचारले.
“ते माझी बॉस माझ्या चार्मने ‘इंप्रेस’ झाली…” मी मिश्कीलपणे म्हटले.
“ओह… लेडी बॉस हं… पण कसे काय?” रिमाबाईंनी शंकेने विचारले.
“कारण माझी बॉस तुमच्यासारखी ‘चार्मींग लेडी’ आहे…”
“उगाच माझी स्तुती करू नकोस…” रिमाबाई लाजत म्हणाल्या.
“नॉट जोकींग, मम्मी… त्यांना पाहून मला नेहमी तुमची आठवण होते… त्या तुमच्यासारख्याच पॉवरफूल लेडी आहेत…”
“ओह… म्हणजे माझी आठवण तुला फक्त तुझ्या बॉसला पाहून होते तर…” त्यांनी पुन्हा मिश्कीलपणे म्हटले.
“नाही नाही, मम्मी… तसे नाही… इतरवेळी ही होते…” श्रेयस ओशाळत म्हणाला.
“ईट्स ओके, श्रेयस… मी मस्करी करतेय..” त्या हसत हसत म्हणाल्या.
“बरे ते जावू दे… सोनालीला रेग्युलर फोन करतोस ना?” रिमाबाईंनी विचारले.
“हो तर… दिवसातून २/३ फोन असतात माझे…” श्रेयसने उत्तर दिले.
“गूड!…”
“पण ती येथे असली की एक वेगळेच लाईफ असते…” श्रेयसने थोडेसे हिरमुसलेपणे म्हटले.
“मिसींग हर?”
“येस्स… काहीसे…” त्याने लाजत म्हटले.
“काहिसे?.. जास्त नाही??” तिने प्रश्नार्थकपणे म्हटले.
“नाही म्हणजे… खूप खूप… अगदी एकटे वाटतेय… पण आता तुम्ही आला आहात ना… मग आता परिस्थिती बदलेल…”
“परिस्थिती कशी काय बदलेल?” रिमाबाईंनी विचारले.
“थोडे दिवस मला तुमची कंपनी मिळेल ना…” श्रेयसने थोडेसे लाजत म्हटले.
“थोडे दिवस फक्त? नंतर तू मला जा म्हणून सांगणार??…” पुन्हा त्यांनी त्याला मस्करीत विचारले.
“नाही, मम्मी.. मी असे कसे म्हणेन… तुमचेच घर आहे… पाहिजे तितके दिवस रहा…” श्रेयस गडबडत म्हणाला.
“पण मी फक्त काही दिवसांकरीताच आले आहे…”
“पण मम्मी… तुम्ही येथेच का रहात नाही?” श्रेयसने त्यांना सुचवले.
“किती दिवस?”
“कायमचेच…”
“आणि पोल्ट्री बिझनेसचे काय? त्याची कोण काळजी घेईल?”
“तो तुम्ही कोणालातरी चालवायला द्या… नाहीतर विकून टाका… आणि आमच्याबरोबर कायमच्या रहायला या…”
“आणि माझा खर्च कसा चालेल?” रिमाबाईंनी विचारले.
“कसा म्हणजे?… आम्ही आहोत ना…”
“तुम्ही मला खर्चाला रुपये देणार?”
“ऑफकोर्स!…”
“बघ हं… विचार कर… मी फार खर्चीक आहे…”
“असू दे ना… तुम्ही काहीही मागा… आम्ही लगेच हजर करू…”
“श्युअर?”
“हो!.. डॅम श्युअर!…”
“ठिक आहे… बघू आपण पुढे…”
असे बोलून रिमाबाई फ्लॅटमधील इतर रूम पहायला गेल्या. श्रेयस उत्साहाने त्यांना फ्लॅटमधील अरेंजमेंटची माहिती देत होता. इतर सगळ्या रूमही वेल डेकोरेटेड असलेल्या पाहून त्या खूष झाल्या. शेवटी ते दोघे श्रेयस, सोनालीच्या बेडरूममध्ये आले. रूममध्ये शिरताच त्या आश्चर्यचकित झाल्या! बेडरूम ऐसपैस होता आणि त्याच्या मध्यावर भला मोठा बेड होता… बेडवर महागडी अफोल्स्ट्री, कंफर्टर वगैरे होता… आणि मेन म्हणजे आजुबाजूच्या भिंतीवर कपाटांवर, भरपूर आरसे लावलेले होते…
आपले प्रतिबींब वेगवेगळ्या अनेक आरश्यात पाहून रिमाबाईंना मजा वाटली आणि त्या उत्साहाने म्हणाल्या,
“किती ॲट्रॅक्टीव वाटतेय येथे…”
“तुम्हाला आवडले, मम्मी?… मग तुम्ही वापरा हा बेडरूम…” श्रेयस आनंदाने म्हणाला.
“आय लव ईट!… वेरी मच!” असे बोलून त्यांनी स्वत:ला बेडवर झोकून दिले.
रिमाबाई बेडवर एकदम रिलॅक्स होवून पडल्या आणि त्यांचा पदर थोडासा अस्तव्यस्थ झाला… त्याने त्यांचे पोट, बेंबी दिसू लागली… श्रेयसची नजर क्षणभर त्यांच्या उघड्या पोटावर गेली आणि त्याला कसेतरीच झाले. त्याची सासू, रिमाबाई त्याची बायको, सोनालीचीच एक ‘भरीव’ आवृत्ती होती… तेव्हा क्षणभर त्याला भास झाला की सोनालीच तशी बेडवर पडली आहे… पण ती सोनाली नाही आपली सासू आहे हे सुद्धा त्याच्या ध्यानात होते…
सोनालीपासून बरेच दिवस ‘दूर’ असल्याने त्याला बहुतेक असे ‘वेगळे’ फिलींग होत होते… आपण असे आपल्या सासूकडे पहायला नाही पाहिजे असे स्वत:ला बजावत तो थोडासा कावऱ्या बावऱ्या नजरेने इकडे तिकडे पहात राहिला… पण आजुबाजूच्या भिंतीवरील, कपाटांवरील असंख्य आरश्यात त्याला आपल्या सासूबाईंचे ते प्रतिबिंब दिसतच होते… तेव्हा मनात नसूनही त्याची नजर त्यांच्या उघड्या दिसणाऱ्या पोटावर जात होती…
श्रेयसची अस्वस्थता रिमाबाईंच्या लक्षात आली. त्या पटकन उठल्या आणि श्रेयसच्या नकळत त्यांनी आपली साडी व्यवस्थित करत ठिकठाक केली. मग त्या किचनमध्ये आल्या आणि त्यांनी श्रेयसला विचारले,
“जेवणाचे काय?… काही आहे का सामान वगैरे घरात?”
“वेल… बहुतेक काही नाही… मी सहसा घरात बनवून खात नाही, मम्मी… “
“पण कधी कधी घरात बनवून खाण्यात वेगळीच मजा असते…” रिमाबाईंनी जावयाला सल्ला दिला.
“खरे आहे तुमचे म्हणणे, मम्मी… पण सोनाली येथे नाही तेव्हा एकटे खाण्यात काही मजा वाटत नाही… दुसरे असे की मला वेळच नसतो जेवण बनवायला… तेव्हा मी बाहेरच खातो…”
“आय सी… मग आता काय करायचे जेवणाचे?…”
“आपण आज बाहेर रेस्टॉरंटमध्ये खावूया… बाकी उद्या बघू… येथे जवळ एक सुपरमार्केट आहे तेथून उद्या आपण जेवणाचे सामान भरूया.. मग तुम्ही छान छान जेवण बनवा… मी पण बरेच दिवस सुग्रास जेवण जेवलेलो नाही…” श्रेयसने रिमाबाईंना म्हटले.
“ठिक आहे… मी थोडी फ्रेश होवून येते…”
असे म्हणून रिमाबाई किचनजवळील टॉयलेटमध्ये फ्रेश व्हायला गेल्या. श्रेयस हॉलमध्ये तोपर्यंत टिव्ही पहात बसला. नंतर रिमाबाई फ्रेश होवून आल्या आणि ते दोघे जेवायला घराबाहेर पडले. श्रेयसने आपल्या सासूबाईंना जवळील एका रेस्टॉरंटमध्ये नेले आणि त्यांनी तेथे डिनर घेतले. जेवताना रिमाबाई श्रेयसला त्याचे ऑफीस वगैरे गोष्टीबद्दल माहिती विचारत होत्या आणि श्रेयस उत्साहाने त्यांना सगळे सांगत होता… नंतर ते जास्त टाईमपास न करता परत घरी निघून आले. घरात शिरल्यावर रिमाबाईंनी आपल्या जावयाला विचारले,
“एखादे चांगले रेस्टॉरंट नाही का येथे?…”
“आहे… पण ते तुम्ही प्रवासाने दमल्या असाल म्हणून मी तुम्हाला जवळच्या रेस्टॉरंटमध्ये नेले…”
“अरे एसी स्लिपर ट्रेनच्या प्रवासात काय दमायला होते?… एनी वे!… तसे हे रेस्टॉरंट पण काही वाईट नव्हते… पण यापेक्षाही जास्त चांगले रेस्टॉरंट येथे असतील ना…”
“आहेत ना… आपण उद्या एका मस्त रेस्टॉरंटमध्ये जाऊया…”
“ओके!.. नो प्रॉब्लम!..”
“आता तुम्ही झोपा… तुम्हाला प्रवासाची दगदग झाली असेल…”
“दगदग अशी नाही… पण आराम करायला हवा… बाय द वे!… कोठली रूम माझ्यासाठी आहे?”
“ही रूम… आमचा बेडरूम..” श्रेयसने त्याच्या बेडरूमकडे बोट दाखवत आपल्या सासूबाईंना म्हटले.
“आर यु श्युअर?” त्यांनी आश्चर्याने विचारले.
“येस! आय ॲम डॅम श्युअर… तुम्हाला रूम आवडली ना… मग तुम्ही येथे आहात तोपर्यंत बिनधास्त वापरा…”
“ओके!… जर तुझी हरकत नाही तर मग मला नक्की आवडेल…”
असे म्हणून रिमाबाईंनी आपली बॅग घेतली आणि त्यांनी श्रेयसच्या बेडरूममध्ये प्रवेश केला. त्यांनी रूमचा दरवाजा लावून घेतला आणि मग आपल्या बॅगेतून नाईट-गाऊन काढला. मग त्या बाथरूममध्ये गेल्या. अल्ट्रा-मॉडर्न फिटींगचा बाथरूम आणि अरेंजमेंट पाहून त्या भलत्याच खूष झाल्या. मग वॉशबेसीनच्या गरम पाण्याने तोंड वगैरे धुवून त्या फ्रेश झाल्या आणि बाहेर आल्या. आपल्या मुलीच्या आणि जावयाच्या त्या भल्या मोठ्या बेडवर जेव्हा त्या पडल्या तेव्हा त्यांना एकदम रिलॅक्स वाटले. दिवसभरातील घडामोडीचा विचार करता करता त्या मऊशार बेडवर त्यांना कधी झोप लागली ते त्यांना कळलेच नाही…
Marathi Sex Katha| Marathi Sex Story | Sex Stories Marathi | Marathi Chavat Katha | Incest Sex Story | Marathi Sex Stories
दुसऱ्या दिवशी सकाळी रिमाबाईंना जाग आली आणि क्षणभर त्यांना कळेनाच की आपण कोठे आहोत… पण मग त्यांच्या लक्षात आले की आपण आपल्या मुलीच्या घरात तिच्या बेडरूममध्ये आहोत… मॉडर्न पद्धतीच्या त्या बेडरूममधील वातावरणाने त्यांना अतिशय रिलॅक्स वाटले… त्या उठल्या आणि बाथरूममध्ये गेल्या. त्यांनी आपले सगळे कपडे काढले आणि त्या नग्न झाल्या. प्रार्तविधी आटपून त्यांनी शॉवरखाली मस्तपैकी अंघोळ केली… शॉवरच्या गरम पाण्याने त्यांचा सगळा थकवा दूर झाला आणि त्यांना एकदम फ्रेश वाटू लागले. अंघोळ झाल्यानंतर त्यांनी टॉवेल घेतला आणि आपले अंग पुसत पुसत त्या बाहेर आल्या…
अंग पुसून झाल्यावर आजुबाजूच्या आरश्यात दिसत असलेल्या आपल्या नग्न शरीराकडे त्या पाहू लागल्या… वेगवेगळ्या आरश्यात वेगवेगळ्या ॲंगलमध्ये आपले नग्न अंग कसे दिसत आहे हे त्या कुतुहलाने पहात होत्या… थोडेसे डावीकडे मग उजवीकडे वळून त्या आपल्या फिगरच्या ‘वळणांचे’ निरीक्षण करू लागल्या आणि त्यांना वाटले की वयाच्या मानाने त्यांची फिगर अजूनही मेंटेन्ड होती… जरी थोड्याफार प्रमाणात काही भागांवर चरबी चढली होती तरीही त्यांचे अंग अजूनही प्रमाणबद्ध आहे असे त्यांना वाटले.
आपल्या फिगरवर रिमाबाई जाम खूष झाल्या आणि त्यांनी बॅगेतून साडी वगैरे कपडे काढून घालायला सुरुवात केली… आरश्यात आपले शरीर आणि हालचाली बघत त्यांनी साडी घातली. ड्रेसींग टेबलवरील प्रसाधने वापरून त्यांनी लाईट मेक.अप केला आणि मग आरश्यात स्वत:ला न्याहाळले. आकाशी रंगाची ही शिफॉनची साडी त्यांना खुलून दिसत होती व साडी थोडीशी तलम असल्याने त्यातून त्यांची ‘वळणे’ उठून दिसत होती. आपले अजूनही देखणे असलेले रूप पाहून त्यांना फार बरे वाटले! मग त्या बेडरूममधून बाहेर आल्या. त्या बाहेर आल्या पण त्यांना श्रेयस दिसला नाही…
श्रेयस दुसऱ्या एका बेडरूममध्ये झोपला होता… रात्री त्याला पटकन झोप लागली नव्हती. त्याच्या डोळ्यासमोर आपल्या सासूबाईचे रूप सतत उभे रहात होते… बेडवर त्या ज्या तऱ्हेने पडल्या होत्या आणि साडी सरकल्याने त्यांचे पोट व बेंबी जशी दिसत होती ते दृश्य सारखे त्याला दिसत होते… त्याने त्यांचा विचार आपल्या डोक्यातून काढून टाकायचा फार प्रयत्न केला पण काही केल्या तो जात नव्हता. त्या रात्री त्याला आपली बायको सोनालीची उणीव प्रकर्षाने जाणवली! सासूबाईबद्दल विचार करता करता पहाटे कधीतरी त्या झोप लागली…
श्रेयस अजूनही झोपला असावा हे रिमाबाईंनी ताडले आणि त्या किचनमध्ये ब्रेकफास्ट बनवायला गेल्या… किचनमध्ये जे काही थोडे फार सामान होते ते वापरून त्यांनी नाश्ता तयार केला… त्यांचा नाश्ता झाला आणि तेवढ्यात श्रेयस किचनमध्ये आला… आळस देत त्याने सासूबाईंना विचारले,
“तुमची झोप झाली का चांगली?”
“हो!… पण तुझी झोप व्यवस्थित झालेली दिसत नाही… सोनालीची आठवण सतवत होती का?” रिमाबाईंनी विचारले.
“हो!” श्रेयसने उत्तर दिले आणि आपले डोके हलवून आपल्या चेहऱ्यावरील आळस झटकून टाकायचा प्रयत्न केला.
“मला माहीत आहे… मी ‘समजू’ शकते…” त्यांनी त्याचे सांत्वन करत म्हटले.
“ओह… ‘तसे’ काही नाही हं, मम्मी… मला पटकन झोप लागली नाही… कारण माझ्या डोक्यात विचार चालू होते…”
“का रे?… एवढा कसला विचार करत होतास?”
“विचार म्हणजे… मला विचित्र स्वप्न पडत होती…” त्याने खरी गोष्ट लपवत म्हटले.
“हो का… कसली स्वप्न पडत होती इतकी विचित्र??” रिमाबाईंनी कुतूहलाने विचारले.
“सांगेन कधीतरी तुम्हाला…” श्रेयसने पान पलटत म्हटले.
“ठिक आहे!… चल ये लवकर फ्रेश होवून… आपण ब्रेकफास्ट करूया…”
श्रेयस जावून ब्रश वगैरे करून फ्रेश होवून आला. मग ते दोघे डायनींग टेबलवर बसून ब्रेकफास्ट करू लागले… ते समोरासमोर बसले होते तेव्हा खाता खाता श्रेयस आपल्या सासूचे गुपचूप निरीक्षण करत होता… आज तो आपल्या सासूला ‘वेगळ्याच’ नजरेने बघत होता आणि त्याला ती भलतीच सुंदर वाटू लागली… थोड्याश्या पारदर्शक अश्या त्या आकाशी साडीतून त्यांची फिगर कळत होती आणि राहून राहून तो त्यांच्या फिगरचा अंदाज घेत होता…
श्रेयसच्या निरीक्षणाची कल्पना नसलेल्या रिमाबाई उत्साही चेहऱ्याने ब्रेकफास्ट करत होत्या. त्यांचा उत्साही चेहरा पाहून तो सुद्धा उत्साहीत झाला! तो जस जसे आपल्या देखण्या सासूबाईचे निरीक्षण करू लागला तस तसे त्याचा आळस आणि थकवा गायब होवू लागला आणि त्याला एकदम फ्रेश वाटू लागले… श्रेयस त्यांच्याकडे सारखा पहात आहे हे रिमाबाईंच्या लक्षात आले. त्यांनी हसत हसत त्याला विचारले,
“काय जावईबापू… इतके काय निरखून बघताय… माझ्यात काही बदल झाला आहे का?”
“हं?… न.. नाही… बदल नाही… पण तुम्ही एकदम ‘ॲट्रॅक्टीव’ दिसता…” श्रेयसने प्रामाणिकपणे उत्तर दिले.
“आकर्षक?… तू मलाच बोलतोय ना?… का तुझ्या डोक्यात दुसरीच कोणीतरी आहे?” रिमाबाईंनी मिश्कीलपणे म्हटले.
“अहो दुसरे कोण तुमच्यापेक्षा जास्त आकर्षक असणार?”
“अरे ‘सोनाली’ ला विसरलास की काय?” रिमाबाईंनी लटके आश्चर्य दाखवत म्हटले.
“अहो, मम्मी… तुमची सर तिला कोठे…” श्रेयसनेही मिश्कीलपणे उत्तर दिले.
“हंऽऽऽ… ती नाही आहे येथे… म्हणून तू असा बोलतोस… ती येथे असली असती तर तिने तुला बरोबर ‘सरळ’ केले असते…” त्या म्हणाल्या.
“का?… मी काय तिला घाबरतोय की काय?… आणि हे फॅक्ट आहे की तुम्ही तिच्यापेक्षा जास्त ‘चार्मींग’ आहात…”
“अस्सऽऽ… का बरे?… तुला मी का ‘चार्मींग’ वाटते?.. मी तुझी सासू आहे म्हणून माझी तारीफ करतोस का?”
“नाही… म्हणजे… तुम्ही माझ्या सासू आहात हे कबूल… पण तुम्ही एक ‘स्त्री’ आहात… आकर्षक स्त्री…”
“अच्छा!… म्हणजे तू मला एक ‘स्त्री’ म्हणून पहात आहेस… सासू म्हणून नव्हे…”
“पाहिजे तर तसे म्हणा… पण त्याने फॅक्ट चेंज होत नाही… तुम्ही खरोखरच ॲट्रॅक्टीव आहात…” श्रेयसने निक्षून सांगितले.
“आय सी!.. ओके!… आय लाईक युवर कॉम्प्लीमेंट्स!… पण मला एक सांग… तुला मी आकर्षक का वाटते?… इतरांपेक्षा माझ्यात काय वेगळेपण आहे?” रिमाबाईंनी कुतूहलाने श्रेयसला विचारले.
“वेल!… तुमचा चेहरा सुंदर आहे!… तुम्ही ह्या साडीत ॲट्रॅक्टीव वाटता!…” आपल्या सासूच्या अंगावरून वरून-खाली नजर फिरवत श्रेयसने उत्तर दिले.
“ह्या साडीत?… ही तर एकदम साधी साडी आहे…” रिमाबाईंनी हसत म्हटले.
“हो!… पण ती तुमच्या अंगावर शोभून दिसतेय…”
“रियली?… तुला मी जर ह्या साध्या साडीत ॲट्रॅक्टीव वाटतेय… तर मग मी एखादी महागडी साडी घातली तर त्यात मी तुला जास्तच ॲट्रॅक्टीव वाटेल…” रिमाबाईंनी थोड्याश्या अभिमानाने म्हटले.
“हो… नक्कीच!… एखादी महागडी साडी तुमच्या अंगावर ह्यापेक्षा जास्त खुलून दिसेल… मला आवडेल तुम्हाला बघायला…” श्रेयसनेही उत्साहाने उत्तर दिले.
“पण माझ्याकडे नाहीत हं महागड्या साड्या आत्ता… मी मोजक्याच साड्या घेवून आलेय…” रिमाबाईंनी उदासपणे म्हटले.
“त्यात काय एवढे… आपण विकत घेवू…” श्रेयसने त्यांची उदासी हेरत म्हटले.
“विकत?… कशाला?…”
“कशाला म्हणजे?… घालायला…”
“अरे त्याची काय गरज?… माझ्याकडे आहेत… पण मी आणल्या नाहीत…”
“हो ना… पण मग येथे आपण बाहेर जावू तेव्हा तुम्हाला घालायला काही उंची साड्या हव्याच… तेव्हा घेवू आपण विकत…”
“अरे पण कशाला उगाच खर्च?” रिमाबाईंनी त्याला समजावत म्हटले.
“अहो खर्च कसला त्यात?… घ्या माझ्यासाठी काही साड्या…” श्रेयसने त्यांना आग्रह करत म्हटले.
“का हो जावईबापू?… मी अजून जास्त ‘चार्मींग’ दिसावी असे तुम्हाला वाटतेय का?” रिमाबाईंनी चावटपणे विचारले.
“हो, मम्मी!… तसे समजा हवे तर… आता परत नाही म्हणू नका…”
“बरे बाबा!… आता तुझा इतका आग्रह असेल तर घेईन मी…”
“हंऽऽऽ… आत्ता कसे शहाण्यासारखे बोललात… मी आता ऑफीसला जातोय… संध्याकाळी आलो की आपण शॉपींगला जावूया… ठिक आहे?” श्रेयसने आनंदाने म्हटले.
“ठिक आहे!… आता जावई जसे म्हणेल तसे ऐकायला पाहिजे ना…” शेवटी रिमाबाईंनी हसत श्रेयसचे म्हणणे कबूल केले.
श्रेयस ऑफिस मधून आल्यावर आपल्या सासूला शॉपिंग ला कुठे घेऊन जातो, ती कोणती साडी घेते , घेतलेली साडी श्रेयस समोर घालते कि एकट्यात घालते आणि त्यानंतर पुढे काय होते, ते आपण पुढच्या भागात बघू. आता पर्यंत स्टोरी कशी वाटली ते कंमेंट करून नक्की कळवा.
स्टोरीचा पुढचा भाग : सासूबाईंची भेट – भाग 2
🔥 कथांचे 600+ PDF संग्रह – वाचण्यासाठी येथे क्लिक करा!