पाठीमागच्या बाजूने सुषमा अजूनही कुमारिकाच होती. आजपर्यंत तिने दिनकररावाला तिथे साधं बोट सुध्दा घालू दिलेलं नव्हतं. तिचे नितंबच दिनकररावाला जास्त वेड लावायचे. पण तरीही खुप वेदना होतील ह्या भितीने सुषमाने दिनकररावाला मागच्या बाजूने काहीच करु दिलेलं नव्हतं. परंतु आज मात्र बिचारीचा नाईलाज झाला. दिनकरावांबद्दल विचार सुरु असतानाच, तिच्या गुदेत जाड हत्यार जाताना तिला जाणवू लागलं. तिला कळून चुकलं की, त्याला विरोध केला तर जास्तच त्रास होईल म्हणून तिने गुदेचं भोक न आवळता हलकंच ठेवलं. त्याचं जाडजूड हत्यार आत जाताना तिला जाणवत होतं, भयंकर वेदना ती सहन करत होती. डोळ्याला पाण्याच्या धारा चालू होत्या. पण आतपर्यंत गेलेल्या लाळीने तिला जास्त त्रास होत नव्हता. त्याचं हत्यार मुळाला भलतंच जाडजूड होतं. आज मात्र त्याने कहरच केलेला. कधी योनीत तर कधी मागच्या बाजूला त्याने जोरजोरात घालायला सुरूवात केली. हे सगळं सहन करता करता तिच्या डोळ्यातलं पाणीही आटुन गेलं. योनीत करुन मन भरलं की, आवळल्या गेलेल्या पाठीमागच्या भोकात तो भसकन घालत होता. आवळून गेलेल्या त्या भोकात त्याचं अवजार जणू ती जागा फाडतच आत शिरत होतं. मधे मधे जिभेने तो मागचं भोक चाटून काढत होता. त्याच्या चिकट लाळेमुळे तिचा त्रास कमी झालेला पण त्रास थांबला नव्हता.
तो सैतान रात्रभर तिला हव्या त्या आसनात घेऊन एकसारखे दणके देत होता, पण वेदनांनी फुटणारी तिची किंकाळी तो घशातच दाबत होता. जीवाच्या आकांताने ती ओरडू पाहात होती पण त्यामुळे तिचा त्रास अजून वाढत होता. त्याला जसं हवं तसं तो तिचा उपभोग घेत होता. रात्रभर ती त्याला डोळे मिटून सहन करत राहिली.
अखेरीस त्याचं समाधान झालं.. त्याचा शेवट त्याने पाठीमागच्या बिळातच केलेला. गच्च मिटलेले डोळे तिने अलगद उघडले. वातावरण हलकं झालेलं. याचा अर्थ तो गेला होता. आजची रात्र तिच्या लक्षात राहील अशीच होती कारण रात्रभर डोळ्यातून एकसारखं पाणी घळाघळा ओघळत होतं. तसेच तिच्या शरीरातून प्रचंड घाम गेला होता. खुप जास्त रडल्यामुळे आणि झोप नसल्यामुळे डोळे खूपच लाल झालेले. खूप वेळ ती अवघडलेल्या अवस्थेतच होती, त्यामुळे हाता-पायाला मुंग्या आलेल्या. थोडा वेळ गेल्यानंतर हात टेकत-टेकत कशीबशी ती उठली, तिच्या दोन्ही जागांवर किती आघात झालेत हे तिला उठून बसल्यावर समजलं. कारण घर्षणाने दोन्ही जागा खूपच हुळहुळत होत्या. सगळं अंग चिकट झालेलं. तिने तिरकं होऊन गुदेला हात लावून बघितला, तर तेवढी जागा अगदीच बधिर होऊन गेली होती. कशीबशी हात टेकत उठून तिने भिंतीचा आधार घेतला. स्वतःला सावरत ती थेट आंघोळीला निघून गेली…
अंघोळ करताना तिच्याशी घडत असणाऱ्या घटनांचा ती सुरूवातीपासुन विचार करु लागली. या सगळ्या विचारांचे धागे कुठेतरी काकूच्या शब्दांशी मिळतेजुळते होते. तिच्या कानात काकूंचे शब्द परत परत घुमू लागले. तिच्यावर असणाऱ्या संशयाने तर काकूने असं काही केलं नसेल ना? असा विचार तिच्या मनात डोकावून गेला.
याचा शोध घेतल्याशिवाय आणि त्याचं उत्तर मिळाल्याशिवाय, तिला चैन पडणार नव्हतं. पहाट व्हायला आलेली, दिवस उजाडल्यावर कधी एकदा घरी जातेय असं तिला झालेलं. काकूला सरळ जाब विचारायची वेळ आली होती.
दिवस उजाडला, सगळी आवराआवर करुन तिने दादाला घरी सोडायची विनंती केली.. ते दोघेही तिला राहण्यासाठी आग्रह करत होते, पण ती काही ऐकत नव्हती. शेवटी तिच्या वहिणीने पटकन तिच्यासाठी चहा नाष्टा केला. तो खाल्यावर दादाने तिला घरी सोडलं.
दुपार होत आलेली. दिनकरराव कामावर गेलेले. घरी आल्यावर तिने घरात चौफेर नजर फिरवली. तिच्या घरात येऊन तिला हायसं वाटलं होतं. घराची साफसफाई करुन झाल्यावर तिने काकूकडे जायचा निर्णय घेतला. रागाच्या भरात तडातडा चालत ती काकूच्या घरापर्यंत गेली, पण काकू काही घरात सापडली नाही. निराश होऊन ती परत घरी आली आणि घराच्या खिडकीमधून तिने काकूवर पाळतच ठेवली. थोड्या वेळातच काकू काहीतरी पदराआड लपवत चोरपावलांनीच स्वतःच्या घरात जाताना सुषमाला दिसली…
तिच्या घरात कोणी नसताना ही अशी का गेली असेल? काकूच्या अशा वागण्याने तिचं कुतूहल जागं झालं. शेजारीपाजारी शांतता पसरली होती. सुषमा पुढे होत दबक्या पावलांनी काकूच्या घराबाहेर आली. बाहेरून कानोसा घेतला तर पुसटसे मंत्रोच्चाराचे आवाज तिला ऐकू येऊ लागले. ती खिडकीच्या बाजूला गेली, खिडकी आतून लावून घेतलेली पण तिला एक बारीक फट होती. त्यातून सुषमा सगळा प्रकार बघू लागली.
काकूच्या समोर एक काळा बाहुला होता. त्याची ती पूजा करत होती. समोरच लिंबू-टाचण्या, नारळ, हळद-कुंकू-बुक्का अशा प्रकारे साहित्याची आरास लागलेली. पूजा करत असतानाच तिने एक-एक कपडा काढायला सुरुवात केली. सगळी विवस्त्र झाल्यावर नवलच…. त्या बाहुल्यात जणू जीव संचारला आणि तो थोडा हलला देखील. त्या बाहुल्याला छोटं लिंग देखील होतं. मंत्रोच्चार करता करता काकू त्याच्या लिंगाला हात लावत होत्या. थोड्या वेळातच काकूने त्याच्याशी बोलायला सुरूवात केली…
विरा… सुषमाला भोगून समाधान होत आहे का तुझं?… तू तिला मस्त ठोकून काढलीस, तिचे हाल-हाल होताना बघून माझ्याच अंगावर काटा येत होता.. पण तिलाच जास्त खाज आहे ना? कशाला एखाद्याच्या संसारात ढवळाढवळ करावी? माझ्या वाटेला गेली मग मी तिला सोडेन का?
इतक्यात त्या बाहुल्यातून आवाज आला…
रमाबाई, ते काहीही असो… पण सुषमा तर मला मिळालेली जगातली सगळ्यात सुंदर भेट आहे. तुझ्यामुळेच ती मला मिळाली. ती ह्या जगात असेपर्यंत मला हवीय… इतकी चांगली भेट दिलीस, म्हणून तर मी तुझा ऋणी आहे… तो आदरपूर्वक बोलला..
तिला म्हातारपणापर्यंत कशाला ठेवायची आज-उद्याच तिचा खेळ खल्लास कर.. वेडवाकडं तोंड करत, काकू बोलली…
पण हे संभाषण ऐकून सुषमाच्या डोक्याला मात्र मुंग्या आल्या होत्या.
विनवणीवजा शब्दात त्याने सुषमाच्या आयुष्यासाठी तिच्याकडे शब्द टाकला आणि त्या बदल्यात काकूला हवं ते देण्याची इच्छा दाखवली. थोडा वेळ काकू विचारात पडली..
इकडे सुषमा कानात प्राण आणून त्यांचं बोलणं ऐकत होती.
काकूने त्याला पैशांची मागणी केली. त्याने मोठ्याने मंजूर… असे उद्गार काढले आणि थोड्या वेळातच तिच्या ओट्यात चार-दोन नोटांचे बंडल टाकले. त्यानंतर त्याने विचारले, अजून काही इच्छा?
काकूने थोडा वेळ विचार केला आणि निर्लज्ज पणाने तिची योनी चाटायचा त्याला आदेश दिला..
मंजूर… असं म्हटल्याबरोबर एक धिप्पाड देहाचा काळाकुट्ट माणूस त्यातून प्रकट झाला. त्याचा चेहरा अत्यंत भयावह होता. देह तर रानटी श्वापदासारखा निब्बर आणि कसलेला होता. त्याच्याकडे बघून काकूही घाबरली असावी, कारण तिने पाय फाकवले आणि एक हात तिच्या डोळ्यावरच ठेवला.. त्या बाहुल्यात खरंच काळी शक्ती होती. तोच घाण दर्प परत पसरला. सुषमाला अगदी बाहेरपर्यंत त्याचा वास जाणवत होता. भल्या मोठ्या दातांच्या मधून वळवळत त्याची जीभ बाहेर आली.. काकूच्या फाकलेल्या पायांच्या मधोमध ती चालाखीने वळवळत होती. काकू मासळीसारखी फडफडत होती. पण तरीही ती सराईत असल्यासारखी त्याला साथ देत होती.. कितीवेळा त्याच्याकडून काकूने चाटून घेतली असेल देव जाणे… त्याने काकूच्या योनीत जीभ फिरवून सगळी योनी चिकट केलेली. जिभेनेच तो तिला आत-बाहेर करत होता. काकू थरथरत झडली आणि तिने त्याला पुन्हा आदेश दिला.
या एक-दोन दिवसात सुषमाचे हाल-हाल कर.. मला तिचं मेलेलं थोबाड बघायचंय…
चाललेला सगळा प्रकार बघून सुषमाला धक्काच बसला.
पण त्या दोघांच्या पुढच्या संवादाने मात्र तिच्या पायाखालची जमीनच सरकली.
कारण त्याने त्याची बाजू काकू समोर मांडली.
हे रमाबाई, सुषमा मला हवी आहे.. माझं कितीही नुकसान झालं तरी तुझ्या या अटीला मी मान्यता देणार नाही. जर सुषमाने मला संभोगात साथ दिली, तर तिला जास्त त्रास होणार नाही. ती जेवढी झटपट करते तेवढीच रडते. माझं समाधान झाल्याशिवाय तिची सुटका अशक्य आहे. ही गोष्ट तिला माहिती असूनही ती मला दूर लोटायचा प्रयत्न करते. मी तर आगोदरच तिच्या सौंदर्याने वेडा होऊन गेलो आहे. तिच्यासाठी तर मी हे जग इकडचं तिकडे करु शकतो… मला ती आयुष्यभरासाठी पाहिजे आहे… तेव्हा हे रमाबाई, तुझ्या या अटीला मी कदापि मान्यता देणार नाही…
असं म्हणून तिचं बोलणं न ऐकता त्याने पुन्हा बाहुल्यात प्रवेश केला…
त्यानंतर काकू कपडे घालण्यासाठी वळाल्या. सुषमा जड पावलांनी तिथून माघारी फिरली. पण येतायेताच तिने मनाशी काहीतरी ठरवलेलं.. आणि विजयी मुद्रेने ती घराकडे परतली….
(क्रमशः)