दामले बाई – Marathi Sex Story

सदर Marathi Sex Story ही ९५% काल्पनिक आहे. यातील बहुतांशी घटना काल्पनिक आणि कथित असून वास्तव जीवनाशी असंबंधित आहेत. फ़क्त नामसाधर्म्य असल्यास तो योगायोग न समजावा.
काही दिवसांपूर्वी असेच पायपीट करत असता आमच्या शालेय जीवनातील साक्षिदाराची अर्थात शालेय इमारतीची नजरभेट झाली. त्या इमारती,मैदान सर्व परिचयाचे होते. फाटक उघडून आत गेलो आणि लगेच एक बदल घडून आला. आजवर आत येताना न केलेल्या गृहपाठाची मनात धास्ती असायची ती आज जाणवत नव्हती. कोणत्याच शिक्षकाचा तास बुडविण्याची मनात योजना नव्हती. सायंकाल असल्याने एक रम्य वातावरण भासत होते. मैदानातुनच शालेचे दर्शन घेतले आणि परत बाहेर आलो. बाहेर येउन उगाच उभा राहिलो. का कोणास ठावूक तेथून जाऊ नये वाटत होते. काही वेळाने घंटानाद झाला आणी पाठोपाठ मुलांचा लोंढा फाटकातुन बाहेर पडला. दहा मिनिटात सर्व इमारत रिकामी झाली. आता फ़क्त शिपाई आणि काही शिक्षक तिथे हजर होते. मी तिथून निघणार इतक्यात सुमारे पन्नाशिची एक महिला फाटकामधून बाहेर पडताना दिसली. गोरा रंग, पाठीपर्यंत येणारी केसांची वेणी, चेहरा पांढरा फटफटीत, डोळ्यांवर चष्मा, उंची सव्वा पाच फुट, मुखावर गंभीर भाव, कसलीही गड़बड़ न करता शांत चालत ती बाई माझ्यासमोरून निघून गेली. जाताना मी सहज तिच्याकडे आणि तिने माझ्याकडे बघितले. चश्म्याआड़ असलेल्या डोळ्यात कसलाच भाव नव्हता. चेहरा देखिल निर्विकार. ती पुढे निघून गेली आणि काही वेळाने माझी ट्यूब पेटली. अरे हि तर आपली सायन्स टीचर! काय बरे हिचे नाव…? हं..अरे ह्या तर दामले बाई !!

क्षणभर माझा माझ्या डोळ्यांवर विश्वास बसला नाही. मी बाई ज्या दिशेला गेल्या तिकडे झपाझप पावले टाकित निघालो. खुप पुढे गेलो तरी त्या कुठेच दिसल्या नाहित. तसाच मी परत घरी आलो. रात्री झोपताना पुन्हा पुन्हा बाई नजरेसमोर येत होत्या.

त्या वेळी मी १३ वर्षांचा होतो. इयत्ता सहावी पार करून सातवीत आलो होतो. वर्गात काही फारसा फरक नव्हता. काही ‘अनुभवी’ मुले होती जी पाया मजबूत करण्यात प्रसिद्द होती पण त्यांचा आणी माझा परिचय नसल्याने मी तसा सुखी होतो. थोड्या वेळाने वर्ग सुरु झाला. एकेक तास उलटून जात होता. सर्वच शिक्षक गेली दोन वर्षे म्हणजे ५-६ वी ला पीडत होते तेच होते. मनात म्हटले की आता आणखी एक वर्ष याना सहन करा. काही वेळाने हिंदीचा तास होता. गेल्या वर्षीचे सर असणार असे वाटले. पण बघतो तर बाई होती. चला, निदान एक तरी नवीन चेहरा आहे याचे समाधान वाटले. या वयात मुलीं विषयी आकर्षण सर्वाना असतेच पण सोबत मोठ्या वयाच्या स्त्रीयांचे देखिल असते. त्यांच्या स्तनांचे,नितंबाचे,ओठांचे आणि कशा कशाचे! मी काही अपवाद नव्हतो. हिंदीची शिक्षिका जेव्हा आली, तेव्हाच मी तिचे निरीक्षण केले होते. माझा बेंच सर्वात पुढे दरवाज्याजवळ असल्याने सर्व येणारे जाणारे जणू मला सलामी देत आत येत. जेव्हा हिंदीची शिक्षिका आली तेव्हा मी अगदी डोळे भरून तिला पाहिले. सुमारे ५ फुट उंच, गोरा रंग, मोठे आणि फुगीर गाल, सरल नासिका, थोड़े गुलाबी आणि जाडसर ओठ, दात थोड़े पुढे पण ओठांच्या बाहेर नव्हते, स्तन पुरेसे होते आणि नितंब देखिल. पण तिची चाल मस्त होती. तिच्या नितंबाची लयबद्ध हालचाल मन वेडावून टाकत होती. अर्ध्या तासाने ती गेली. पुढील तास सायन्सचा होता. गेली दोन वर्षे एक शिक्षिका आम्हाला हा विषय शिकवत होती. आत्ताही तीच असणार म्हणुन थोड़े वैतागून मी वाही आणि पुस्तक दप्तरमधून काढले. आधीच सांगितल्या नुसार माझा बेंच दारानजीक असल्याने येणारे-जाणारे शिक्षक, मुली यांवर आपली बारीक नसली तरी वरवर नजर असे. सहज बाहेर बघत होतो.

समोरून एक शिक्षिका येत होती. गोरी,किंचित बुटकी, मध्यम बांधा, डोळ्यावर चश्मा आणि निर्विकार चेहरा! हिला मी अनेकदा पाहिले होते. या बाई मोठ्या म्हणजे ९ वी – १० वी चे वर्ग घेतात अशी बातमी होती. जसजशी ती नजीक आली तसतसे माझे ह्रदय धडधडू लागले. क्षणभर मनात आले,’हि आपली शिक्षिका असायला हवी.’ पण पुन्हा मनात आले,’आपले नशीब कुठे इतके चांगले असणार? हि जाईल ८ वी च्या वर्गावर, आपल्याला आहे ती खत्रुड म्हातारी!’ इतक्यात ती वर्गानजीक आली.

मी तिच्याकडेच बघत होतो. ती तशीच पुढे गेली. चला, आणखी एक वर्ष म्हातारी जीव खाणार असे मनात येते न येते तोच,”हा ७ वी क आहे का?” असा आवाज कानी आला. मी सहज दाराकडे बघितले तर तीच होती. मी थोडा गांगारलो. कारण हे अनपेक्षित होते. मानेनेच ‘हो’ असे म्हटले. लगेच ती आत आली. तोवर मी अधाशीपणे तिचे सौंदर्य नजरेत टिपून घेतले. तिचा चेहरा प्रथमच मी इतक्या कमी अंतरावरून बघत होतो. तिचे गूढ़ भासणारे डोळे, फ़िक्कट तांबुस ओठ ख़ास करून तिचा वरचा ओठ पातळ होता. क्षणभर मी ओठांवरून जीभ फिरवली. (तिच्या नव्हे माझ्या! नाहीतर उगाच गैरसमज व्हायचा!) तिच्या गो-या गालांवर फ़िक्कट लाली होती.

कदाचित बाबा कदम यांच्या कथेतील नायिका वर्णने आवडीने वाचण्याचा हा परिणाम असावा.) बाकी छातिकडे माझे लक्ष गेलेच नाही. तसे म्हटले तर तिच्याविषयी मला शारीरिक आकर्षण होते आणि म्हटले तर नाही. पण प्रेम भाव नव्हता हे नक्की. फ़क्त एक सुप्त आकर्षण होते, तिची ओढ़ जाणवत होती. इतकेच.(बाकी, शिक्षिकेच्या प्रेमात पडण्याचा मक्ता काय राज कपूरला दिला आहे?) ती माझ्या बॅचला घासून वर्गात आली. तेव्हा तिच्या साडी आणी ब्लाऊज मधील उघड्या अंगाचा अल्प भाग दिसला. जणू एखादा गुप्त खजिना पाहायला मिळावा तसे ते दर्शन मला भासले. तिची चाल काही आकर्षक होती किंवा लयबद्ध होती अशातील भाग नाही. तिचे नितंब डेरेदार होते असेही नाही. तसे म्हटले तर ती एक सामान्य स्त्री पण का कोण जाणे मला तिची ओढ़ होती हे निश्चित! वर्गात येउन ती खुर्चीवर बसली. आणि जो पहिल्या दिवशी कार्यक्रम असतो तो न करता डायरेक्ट तिने पहिला धडा शिकवायला आरंभ केला. सर्वांची नावे विचारणे आणि आपले नाव सांगणे हे बहुधा तिला मान्य नसावे.

काही वेळातच तास संपला आणि ती निघून गेली. मग मुलांची कुजबुज सुरु झाली, “अरे ह्या दामले बाई आहेत.”, “आयला, काय सॉलिड आयटम आहे.”, “अरे तिची छाती बघितलीस?

काय आंबे आहेत रे!”, “आईशप्पथ, माझा भाऊ सांगत होता, त्याने तिच्या कमरेला मागुन हात लावला होता.”. “संज्याची मजा आहे. साला आता रोज त्याच्या समोरून ती जाणार!!” अनेक उदगार गाजू लागले. मी मात्र कानोसा घेत जरूरी ते मनात ठेवले. आता फ़क्त एकच लक्षात होते, ते म्हणजे ‘दामले’!

रोज वार,तारीख़ बदलत चालले होते. रोजच्या रोज सायन्स पिरेड मी एन्जॉय करत होतो. तिची शिकविण्याची पद्धत म्हणजे ती पुस्तक वाचत असे आणि आम्ही ते ऐकायचे. या पलिकडे काही नाही. माझा बराचसा वेळ तिला बघण्यात जाई. अभ्यासात तसे लक्ष कमी असे. याचा अर्थ असा नाही की मी अभ्यास करायचो नाही. मी काय करायचो, ती जो धडा शिकवणार असेल तो मी वाचून जायचो. सोबत गाईड मधील प्रश्नोत्तरे वाचत असे. म्हणजे अभ्यास आणि नेत्रसुख दोन्ही जमत. वर्गात पहिल्या बेंचवर आणि तेहि दाराजवळ बसायला कोणी तयार नसे. या ठिकाणी बसणारा नेमका नजरेत भरतो. जेणेकरून पिरेड बंक करणे अशक्य होते. तसेच कोणतेही शिक्षक पुढे । बसलेल्या विद्यार्थ्यांना प्रश्न विचारतात हा अनुभव गाठीशी असल्याने कोणी येथे बसायला तयार होत नसे. अपवाद फ़क्त सायन्स! या पिरेडच्या आधी माझ्या शेजारी कोण बसणार यावर बरीच चर्चा घडे. मला या दरम्यान अनेक नवनवीन शेजारी मिळाले. प्रत्येकजन फ़क्त याच पिरेडसाठी पुढे यायला मारत असे. काही दिवस असेच गेले आणी पुढे बसण्यात कोणालाच श्रिल वाटेनासे झाले.

मग वर्गातील अनुभवी मुलानी एक नवीन आइडिया काढली. दामले बाईंची एक सवय होती, धडा शिकवून झाला की त्यावर आधारित नोट्स त्या सांगत. अशा वेळी जाग्यावर न बसून राहता त्या नोट्स सांगत प्रत्येक रांगेतून फिरत. याच सवयीचा मुलानी फायदा घेतला. जेव्हा त्या एका रांगेतून शेवटच्या बेंच पर्यंत जाउन पुन्हा मागे फिरत तेव्हा त्यांच्या साडीचा पदर हलकेच खेच, कागदाचे लहान लहान तुकडे करून ते थुकीने भिजवायचे आणि त्याची लहान गोळी करून बाईच्या नितंबावर नेम धरून मारायचे असे त्यांचे खेळ सुरु झाले. या गोळी गेममध्ये त्यांचे मुख्य टारगेट काय असणार? नितंबाचा मध्यभागी जो गोळी मारेल तो विनर! मलाही आधी ते माहिती नव्हते. माझ्या बाजुला बसलेला मुलगा हे काम करायचा. मी त्याला म्हटले, “तिला कळले तर ..?” तो फ़क्त हसला. काही दिवसानी मला याचे कारण समजले. या बाईंचा चेहरा कमालीचा निर्विकार असायचा. एखाद्या रोबोप्रमाणे त्यांचे काम असे. जेवढे शिकवायचे ते शिकवले की सोबत आणलेल्या वहीत नोटस लिहिणे किंवा वाचणे असे काम करत, मग वर्गात कितीही गोंधळ असला तरी यांच्या गावी ते नसे. मधुनच एक दृष्टिक्षेप त्या वर्गावर टाकीत. तेवढ्या कटाक्षात वर्ग शांत. ४ वर्षे मी त्यांचा विद्यार्थी होतो पण कोणाला त्यानी शारीरिक शिक्षा केली असे घडले नाही. मुले धिंगाणा घालीत पण त्या तोंडाचा पट्टा असा काही चालवित की समोरचा शरमेने पाणी पाणी होत असे.

अशीच ४ वर्षे निघून गेली. दरम्यान आमचे ‘दूरदर्शन’ जोरात सुरु होते. मी एक गोष्ट नोट केली होती, आणि ती म्हणजे तिची गंभीरता! कायम गंभीर चेहरा माणसे कसे ठेवतात? परीक्षेला क्वचितच पर्यवेक्षक म्हणुन ती माझ्या वर्गात आली असेल. तेव्हा मात्र माझी ‘भयंकर’ गैरसोय होत असे. कारण एक तर ती टेबल जवळ बसून राही किंवा दरवाजाजवळ उभी राहत असे. मग अशा प्रसंगी तिला बघावे की पेपर लिहावा हेच समजत नसे. दोन्ही आवडत्या गोष्टी! मग मी काय करत असे, पेपर लिहित असताना उगाच काहीतरी आठवत असल्यासारखा चेहरा करून तिला काही क्षण बघून घेई आणि मग पुन्हा खाली मान घालत असे. एकदा अशीच ती आली होती परीक्षेला, त्या वेळी सर्वात सोप्पा पेपर होता. समाजशास्त्र! हा एक असा विषय की ज्याने मला कधीच दगा दिला नाही. वेळेच्या अर्धा तास आधी मी पेपर पूर्ण केला आणि तिला देणार तोच ती म्हणाली,”पूर्ण वेळ संपल्याशिवाय पेपर घेणार नाही.” काय करणार? बसलो निमूटपणे. एक पाच मिनिटानी ती उठली आणि दाराजवळ येउन उभी राहिली. सुदैवाने मी तिथेच बसलो होतो. ती बाहेर बघत १५ मिनिटे तशीच उभी होती.

मी देखिल शक्य तितके चोरून तिला बघत होतो. त्या वेळी संध्याकाळ होत आलेली. बाहेर रंग संगती खुपच सुंदर होती, जणू नुकताच पाउस पडून गेला होता. डिसें.अखेरचे दिवस. थंडित हा देखावा तसा कायम दिसतो. त्या वेळी बाहेरील सोनेरी प्रकाश वर्गातही या प्रकाशात कधी नव्हे ते मला ती खुपच संदर दिस लागली. काही क्षण मी तिला तसेच बघत होतो. तिचा पांढरा फटक असलेला चेहरा मला खुपच आकर्षक वाटत होता. गालांवरील गुलाबी रंगांची अस्पष्ट रंगपंचमी माझे चित्त वेधून घेत होती, आणि तिचे ओठ! तांबुस रंगाचे ते अधर खरोखर अधरामृताचे कुंभ भासत होते. अचानक मनात तीव्र उर्मी दाटुन आली की या गालांवरील गुलाल टिपून घ्यावा. या ओठांमधील अमृत चाखून पहावे, पण हे सर्व कल्पनेत शक्य होते आणि याची कल्पना करणे देखिल अशक्य होते! अखेर घड्याळ नियमाने वागले आणि वेळ होताच आमची स्वारी बाहेर पडली. खरे सांगायचे झाले तर हस्तमैथुन हे काही मला नवीन नव्हते. आणि दामले माझ्या वर्गात आल्या पासून ९०% हस्तमैथुन तिच्याविषयी कल्पना करुनच करत असे. एकदा काय झाले, वर्गात एका ‘काकदृष्टि’ लाभलेल्या मुलाला असे दिसले की बाईंचा ब्लाऊज काखेजवळ उसवला आहे. काही वेळातच बातमी वर्गात पसरली. प्रत्येकजन नजरेचा आणि मानेचा कोन साधुन ‘तो’ भाग बघण्याचा जिवापाड प्रयत्न करत होते. आपला ब्लाऊज विशिष्ट जागी उसवल्याचे तिलाही माहिती होते. साहजिक तिने पदर अंगाभोवती लपेटून घेतला होता. सर्वांची जाम निराशा झाली. तास संपायला काही अवधि असताना माझ्या शेजारी बसलेला मुलगा हलकेच उद्गारला,”तिचा ब्लाऊज फाटलाय! बघायच असेल तर बघून घे!” इतका सरळ किंवा सालस मी नव्हतो हा चान्स सोडायला. जेव्हा ती माझ्या समोरून निघाली तेव्हा मी ते अपूर्व दृश्य पाहिले. अहाहा!! काय वर्णन करायचे! इतका सुंदर देखावा होता तो! सरकारी भाषेत सांगायचे तर, ‘सदर जागेतील वस्त्र सुस्थितीत असून ब्लाऊजचा काखेतील भाग ओलसर आहे. यावरून असे सिद्ध होते की बगलेत केस आहेत.’

ज्या कोणी ब्लाऊज फाटल्याची बातमी पसरविली होती त्याला धरून बडवावे असे वाटत होते. फुकट आशाभंग झाला. असे काही किरकोळ प्रसंग अपवाद केले तर फारसे काही घडले नव्हते. इ.नववीत ती मात्र तिने साथ सोडली. त्या वर्षी तिने फ़क्त ऑफ पिरेड आणि सुपरवायजर म्हणुन आमच्या वर्गात उपस्थिती लावली. सायन्ससाठी दुसरीच शिक्षिका आली. ३ वर्षे जिचे डोळे भरभरून मी दर्शन घेत होतो ती माझी ‘कामदेवता, मदिराक्षी, मदालसा, उर्वशी, मेनका, रंभा… आंबा’ (अरे! चुकून आंबा आला! गधड्या प्रणयकथेत असले विनोद चांगले नसतात कधी समजणार रे तुला?) काय काय म्हणू तिला? अखेर गेली ती गेली. जे होणार ते होणारच! तशी ती काही माझी प्रेयसी नव्हती आणि माझे तिच्यावर प्रेमही नव्हते. पण जे आकर्षण होते, जी ओढ़ होती त्याला काय म्हणावे तेच समजत नाही. त्या वर्षी आम्ही रीतसर ९ वी फेल झालो. याचे कारण ‘ती’ नव्हे! ते दुसरेच आहे आणि ते सांगण्याचे हे स्थळ नाही. (नाहीतर ते एक ‘महाभारत’ किंवा’रामायण’ होइल.) पण आम्ही हार न मानली आणि थेट स्वारी केली दहावीच्या किल्ल्यावर! बाहेरून क्लासची मदत घेउन दहावीवर हमला चढवला आणि किल्ला फत्ते केला. ज्या दिवशी निकाल लागला तेव्हा निकाल घ्यायला वर्गात गेलो. सर्वकाही मिळाले, सर्वजन भेटले पण ती कुठेच दिसली नाही. घरी परत येताना लांबून ती रस्त्यावरून जाताना दिसली.

योगायोग म्हणजे तेव्हा संध्याकाळ होती आणि हलकासा पाउस देखिल होता पण तिला बघून न आनंद झाला न दुःख. एक उदासी मात्र मनात होती. त्या नंतर ती कधीच दिसली नाही.
(जर हे खरे असेल तर इथेच संपायला हवे होते पण हे काल्पनिक आहे तर भेट घडविली पाहिजे. चला तर मग, पुढे काय झाले ते सांगतो तुम्हाला.)

या घटनेला आज ८-९ वर्षे उलटून गेली. किती फरक पडला या काही वर्षांमध्ये! जर हे काल्पनिक असते तर म्हटले असते की, ‘पन्नाशी असुनही त्या १० वर्षाने लहान वाटत होत्या,’ किंवा ‘पूर्वीपेक्षाही त्या अजुन सुंदर दिसत होत्या.’ अशाच थाटाची वाक्ये लिहिली असती पण हे सत्य असल्याने असे लिहू शकत नाही. मी ज्यावेळी त्यांचा विद्यार्थी होतो तेव्हा त्या ऐन भरात होत्या. आता फ़क्त उतार वयाच्या खुणा दिसत होत्या. त्या सौंदर्याच्या पाउलखुणा राहिल्या होत्या. केस विरळ झाले होते, (पूर्वीपेक्षा, नाहीतर भलताच समज होईल.) चेहरा तसाच होता. शरीर स्थूल झाले होते. बाकी केसातील करडे रंग ‘उतारवय’ दर्शवित होते. बराच बदल असला तरी मुखावारिल निर्विकार भाव आणि नजरेतील गूढता कायम होती. मी पुन्हा विद्यालयाच्या इमारतीत गेलो. काही जुने शिक्षक/शिक्षिका भेटले. त्यांच्याशी चर्चा करत करत मी दामलेचे नाव काढून घेतले. माझे काम होताच तिथून निघालो.

१-२ दिवसानी मनाची तयारी करून सांजसमयी मी कार घेउन विद्यालयाच्या बाहेर उभा राहिलो. काही वेळाने बेल होताच वर्ग सुटले. मी गाड़ीजवळ जाऊन गाडीत ठेवलेला पुष्पगुच्छ हातात घेतला आणि बाईंची वाट बघू लागलो. काही वेळातच त्या बाहेर येताना दिसल्या. समोर येताच नम्र स्वरात अभिवादन केले, “नमस्कार!” असे म्हणत गुच्छ त्यांच्या हाती दिला आणि सरळ खाली वाकून त्यांच्या चप्पलला हाताची बोटे न कळत टेकविली. “अरे, अरे !!!” करत त्या मागे सरकल्या. मग मी सरळ उभा राहत म्हटले,

“तुम्ही मला ओळखले नसेल. मी संजय क्षिरसागर. तुम्ही मला ३ वर्षे सायन्स शिकवत होता.” मी काही हुशार म्हणून प्रसिद्ध नव्हतो. ती काय मला ओळखणार! पण पुष्पगुच्छ देऊन चार माणसात पाय धरतोय म्हटल्यावर असेल आपला विद्यार्थी असे तिला वाटले. मग ती म्हणाली, “आता काय करतोस तू?” । “काही नाही. काही तरी उद्योग-धंदा सुरु करायच्या विचारात आहे.” यावर अधिक काही बोलण्यासारखे नव्हते. मग मीच पुढाकार घेतला. “तुम्ही आत्ता माझ्या घरी चला.” “का?” तिने चमकून विचारले. “काही ख़ास नाही. माझे घर बघा. चहा घ्या. मी तुम्हाला तुमच्या घरी सोडायला येईन.” “आत्ता? या वेळी!!..” तिने चकित स्वरात विचारले. “हो. का काही प्रॉब्लम आहे?” मी मनात थोडा धास्तावलो होतो. “नाही, प्रॉब्लम नाही पण आत्ता खुप उशीर होईल. त्यापेक्षा आपण परत कधी तरी भेटू.”

ती मला कटवायला बघत होती पण मी देखिल काही कमी नव्हतो. “अहो, उशीर कसा होईल? इथून १५ मिनिटांवर माझे घर आहे. बाबांची कारदेखिल मी आणली आहे. प्लीज, चला ना!!” इतके फुलप्रूफ एक्टिंग केल्यावर कोण नकार देईल. अखेर ती तयार झाली. गाडीत बसली. गाडी सुरु झाल्यावर काही अंतर जाताच तिने शंकित स्वराने विचारले, “आज अचानक कशी काय तुला आठवण झाली? म्हणजे हे सर्व…” मला अपेक्षित होताच हा प्रश्न, मी लगेच बोलून गेलो, “खरे तर काल सहज मी इकडे आलो होतो. जुने शिक्षक भेटले. तुम्ही गेटमधून जाताना दिसलात. मग म्हटले आज भेटुया. तसे पण मी आता गावी किंवा दुसरीकडे सेटल व्हायचा विचार करतोय. मग पुन्हा भेट घडेल न घडेल. उगाच मनात रुखरुख नको म्हणुन मी तुम्हाला आजच येण्याचा आग्रह केला.” यावर ती काय बोलणार!(ठरवून खोटे बोलले तर ते खरेच भासते.) काही वेळातच आम्ही घरी आलो. कार पार्क करून आम्ही रूमजवळ आलो. मी खिशातून चावी काढून रूमचे लॉक उघडले. तिचा चेहरा थोडा शंकित होता. मी लगेच तिला म्हटले, “घरातील सर्व बाहेरगावी गेले आहेत. आज किंवा उद्या येतील.” बहुदा निरसन झाले असेल. आत येताच मग औपचारिकपणे सर्व रूम फिरून दाखविली अपवाद फ़क्त बाथरूमचा. मला एक समजत नाही बरीच माणसे घर दाखवितना बाथरूम देखिल का दाखवतात? तेहि दरवाजा उघडून! मी मात्र हा गाढवपणा केला नाही. मग अशाच गप्पा-टप्पा करत चहा-पाणी झाले. आता निघायची वेळ झाली आणि मी ठेवणीतील ख़ास ‘ब्रम्हास्त्र’ बाहेर काढले.(भलतेच मनात आणू नका. इतका काही मी असभ्य नाही.)

“चल, आता मी जाते. खुप उशीर होतोय!” असे म्हणत ती उठली. मी तिला थांबण्याचा इशारा केला आणि आतल्या खोलीत गेलो. कपाटातून एक डबी काढली. त्यात एक सोन्याची रिंग होती. आपल कसे आहे, एखादी गोष्ट हवी असेल तर आपण वाटेल ते करायला तयार असतो. मी बाहेर आलो आणि ती डबी तिच्या हाती देत म्हटले, “आजच्या या दिवसाची आठवण म्हणुन प्लीज हे ठेवून घ्या.” “काय आहे त्यात?” चेहरा निर्विकार पण स्वर मात्र शंकीत.

Marathi Sex Story | Marathi Sex Katha | Marathi Sex Stories | Sex Stories In Marathi | Sex Stories Marathi | Marathi Chavat Katha

“काही नाही. एक अल्प भेट.” मग तिने डबी हातात घेउन उघडली तर रिंग. “अरे हे कशाला? याची काय गरज? उगाच काहीतरी…!” तसे मी दाबून (प्रकरण, नाहीतर भलतेच समजाल!) म्हटले, “प्लीज, याचा स्वीकार करा. मला निराश करू नका.” “ठीक आहे. आजची आठवण म्हणुन हे ठेवून घेते. पण परत असले काही करू नकोस.” स्मित हास्य ओठांवर आले आणि गायबदेखिल झाले. “बरे, मग येऊ मी आता?” तिने विचारताच, मी म्हटले, “मलाही काही तरी भेट द्या ना!!” लहान मुलांची निरागसता मनात आणत मी बोलून गेलो. “काय देऊ तुला? मला आधी कल्पना दिली असतीस तर मग तुलाही काहीतरी प्रेझेंट आणले असते.” ती उद्गारली. “मी मागेन ते द्याल?” मी विचारणा केलि. “म्हणजे?’ पुन्हा शंकित स्वर, “नाही, म्हणजे मी जे मागेन ते द्याल का?” मी पुन्हा विचारले. “बोल, देण्यासारखे असेल तर देईन.!” थोड़ा आश्वासक स्वर होता. “बघा नाही तर शब्द फिरवाल!” (पातळयंत्रीपणात मी शकुनिचा गुरु आहे.) “ठीक आहे, शब्द नाही फिरवणार, पण उगाच भलते-सलते मनात ठेवून काही मागू नकोस!!” सज्जड दम तिने दिला. आता खरी परीक्षा माझी होती. मी अंगातील सर्व बळ एकवटून बोलून गेलो, “म.म…ला ..मला तुमचे एक चुंबन मिळेल का?” (हुश्श! सहा शब्द बोलायला किती ताकद लागली ते तुम्हाला काय सांगणार?) तिच्याकडे घाबरत घाबरत मी पाहिले. नो एक्सप्रेशन ऑन हर फेस! काय बाई आहे. इतका निर्विकार चेहरा विधात्याने कसा काय घडवला! फ़क्त डोळे हसत होते. “मला वाटत होतच, तू असलेच काही तरी बोलणार, तुला माहिती आहे हे शक्य नाही. दुसरे काही तरी बोल.!” घरात फ़क्त मी आणि ती तरी न घाबरता ती उभी आणि मी मात्र आतून कापत होतो. मग पुन्हा एक चान्स म्हणुन म्हटले की, “माझी सकती नाही. तुमच्या ओठांचे चुंबन घेतलेच पाहिजे असे नाही. पण…” “पण काय?” तिने धारदार स्वरात विचारले. “मग तुमचे दुसरे ओठ आहेत त्याचे तरी चुंबन द्याल का?” धीर धरत मी म्हटले. “दुसरे कसले ओठ?” तिने चकीत होत विचारले. “अरे, तुला माहिती नाही का, माणसाला एकाच जागी ओठ असतात ते! बहुतेक तुला पुन्हा शिक्षण घ्यावे लागेल.” माझी एक प्रकारे खिल्ली उडवीत ती बोलत होती. (चला, बाबा कदम, काकोडकर, फडके इ. लेखकांची वाचलेली पुस्तके मदतीला धावली. विशेष आभार दादा कोंडके यांचे आणि मेहमूचे. द्वीअर्थी शब्द रचना यानीच शिकविली.) “तुम्हाला आणखी एक ओठ आहे. मी तो दाखवीन पण त्याचे चुंबन मला मिळाले पाहिजे. काबुल आहे?”

मी ठामपणे म्हटले. “ओके! पण काही फाजिलपणा केलास तर..!” ती तुटक बोलली. “तुमच्या अनुमती शिवाय काही करणार नाही. बस्स, तुम्ही थोड़े सहकार्य करा. आधी आपण आत जाउ.” असे म्हणत मी बेडरूम मध्ये आलो. पाठोपाठ ती देखिल आली.

“कसले सहकार्य हवे आहे तुला?” तिने विचारले. “काही नाही, तुम्ही या इथे पलंगावर बसा.” मी इशारा केल्या जागी ती बसली. आणि मी तिच्या पायांजवळ खाली फरशीवर. “तिथे का बसलास? येथे वर ये!” मी उठालो आणि गुडघ्यावर उभा राहत कंपयुक्त स्वरात म्हटले, “आता,… तू..उ..म्ही… आता तुम्ही तुमची…स.स..स..साडी वर करा.” अखेरचे शब्द पटकन बोललो. ती माझ्याकडे बघताच राहिली. इकडे माझा घसा कोरड़ा पडत चालला होता. ह्रदय वेगाने धडधडत होते. हात पाय कंप पावत होते आणि सर्व अंग थंड पडत चालले होते. बराच भाग तिच्या कृतीवर अवलंबून होता. “तुला नेमके काय करायचे आहे ते स्पष्ट सांग. आणि हो उगाच कोडयात बोलू नकोस!” तिने अधिकारदर्शक स्वर लावत मला विचारले. ‘आत्ता काय सांगायचे हिला? मला तू आवडतेस आणि कोणी नाही किंवा मला तुझ्यासोबत रत व्हायचे आहे असे सांगू? म्हणजे हि मला बडवायला आरंभ करेलच वर जो गोंधळ होईल तो रीतसर घरात आणि बिल्डिंगमध्ये पसरून माझी चांगलीच प्रसिद्धि होईल.’ मनात भराभर अशा प्रतिक्रया उमटत होत्या. “मला तुमच्या भगोष्टाचे चुंबन घ्यायचे आहे.” मी एका दमात बोललो. तिने शांतपणे माझ्याकडे बघत डोळ्यावरील चष्मा काढला आणि पर्समधील त्याच्या कव्हरमध्ये तो ठेवून दिला.

मग मला वर बसायचा इशारा करत ती संथ स्वरात बोलू लागली, “घरी बोलावणे, घरातील माणसे बाहेर गेली आहेत असे खोटेच सांगणे, भेट वस्तु देणे इ. न समजायला मी मुर्ख नाही.

तुझ्यापेक्षा जास्त आयुष्य मी या जगात काढले आहे. इतका आड़ पडदा कशाला करायचास? मला हेदेखील माहिती आहे की एकदा तू तिथे तोंड लावले की मी वासनेत वाहवत जाणार आणि तुला माझे सर्व शरीर प्राप्त होणार असाच तुझा अंदाज़ आहे ,बरोबर ना!” मी अभावितपणे मान हलविली. ‘च्यायला! हि तर आपल्याही पुढची निघाली. त्यापेक्षा बाबा कदमांकडून बेशुद्ध करायचे औषध घेउन हिला चहातुन द्यायला हवे होते.’ (आम्ही मनातच बोलणार.) “तुला हि काही फिल्म वाटली की कथा-कादंबरी? अरे ह्या गोष्टी फ़क्त तिथेच घडतात.” माझ्याकडे रोखून बघत ती म्हणाली. “हे बघा, तुम्ही माझे मन जाणले. माझ्या मनातील भाव तुम्ही ओळखला.” मी बोलायला तोंड उघडले, “मला आधीपासूनच तुमच्याविषयी जबरदस्त आकर्षण आहे.

कधीतरी तुमचा उपभोग घेणे किंवा या अधरामृतांचे प्राशन करणे हे माझे स्वप्न होते आणि आहे. तुम्ही जे काही म्हणालात ते सर्व खरे आहे.” मी थांबताच तिने विचारले, “तू कधी सेक्स केला आहेस किंवा आत्ता जे भगोष्ट चुंबन म्हणत होतास ते कधी घेतले आहेस?” “नाही. दोन्ही विषयी आपल्याला अनुभव नाही. पण हे सर्व मी पाहिले आहे.” मी उत्तरे देत होतो. “ब्लू फिल्म बघून ते सर्व तुम्ही करायला पाहता पण समज तुला तिथे तोंड लावावे नाही वाटले तर…? तिथे कसला वास येतो आणि कसली चव असते याची तुला काही कल्पना आहे का? उगाच काहीतरी नाद करायच्या फंदात पडत होतास.” मी वैतागलो, “हे बघा, तुम्ही तयार आहात की नाही ते सांगा.” “ओके! मी तयार आहे. पण तिथे वास येतो किंवा विचित्र वाटते हे नाही चालणार.” अखेर बाई तयार झाल्या.

माझ्याकडे बघत तिने विचारले,”बाथरूम कुठे आहे?” मी दाखविले. मग ती आत गेली. काही वेळाने ती आत आली आणि पलंगावर बसली. या वेळी बराच अंधार दाटत आल्याने मी लाईट लावली होती. खिड़की बंद करून पडदे देखिल बंद केले होते. ती बाथरूमात जाताच घाईघाईने कपडे उतरवून अंगात फ़क्त बनियन आणि खाली विजार होती आणि आत काही नव्हते.इतक्यात ती आत आली. “अरे, तू तर खुपच पुढची तयारी केलीस? मी तुला तशी परमिशन दिली नाही.” असे म्हणत तिने हात पुढे केला. मी उत्सुकतेने पाहिले तर तिची सफ़ेद कलरची निकर होती. मी हाती घेताच ती म्हणाली, “आधी वास घे. मग हिंमत झाली तर पुढे पाहू.” मी ती नाकाजवळ घेतली. खरे सांगू, कितीही आवडती व्यक्ति असली तरी तिच्या वापरलेल्या चड्डी/निकरला । सुगंधी वास येतो हे अगदी चुकीचे आहे. अहो, जे वाईट आहे ते आहे. मी ती निकर नाकाजवळ घेतली, उग्र आणि असह्य दर्प आला. मी तोंड वेंगाडत ती लगेच बाजुला केली. “पाहिलस!” विजयी स्वरात ती बोलली, “साधी निकर नाकानजीक घेता येत नाही आणि तोंड काय लावणार? येथे तर त्याहीपेक्षा जास्त ‘सुगंध’ आहे.”

तिने मला डिवचले. “काय घेणार का चुंबन?” पलंगावर बसत तिने विचारले. क्षणभर मनात आले, ‘जाउ दे! च्यायला ते ब्लू फिल्ममध्ये वाटेल ते दाखवतात. त्याना काय पैसा भेटतो? आपल्याला काय…?’ तरी मनात कुठेतरी वासना प्रबळ होतीच. मी होकारदर्शक मान डोलावताच तीने मागे सरकत ऑर्डर दिली,”लाईट बंद कर मग!” हे देखिल ऐकून घेतले. लाईट
ऑफ़ होताच अंधार पसरला. काही सेकंदात रस्त्यावरील दिव्यांच्या प्रकाशात अंधुक दिसू लागले.

ती लोडाला टेकून बसली होती. तिने साडी वर केलि आणि पाय जवळ घेत म्हणाली, “या, बघा चुंबन घेता येते का ते?” मी गेलो. तिच्या नजीक जाईपर्यंत स्वतःला हजार शिव्या घातल्या. पण जेव्हा तिच्या निकट गेलो तेव्हा मात्र वासना प्रबळ झाली. अंगाला कापर भरले होते पण ते भीतीचे की रोमांचाचे ते नक्की समजत नव्हते. आणि मी पटकन मुसंडी मारत तिच्या योनिवर ओठ टेकले. आरंभी अंधारात काहीच न । समजल्याने तिच्या सर्व योनीवरील आणि खालीलभागी आमचे ओठ फिरले पण एकदाचे ते ‘ओठ’ सापडले. मग काय तसेच जीभ आत रेटत मी तिची योनी चोखू लागलो. चवीपेक्षा आपण तिची योनी चोखतोय याचेच जास्त मला अपूप होते. तेथील उष्णतेने मी जास्तच गरम होत गेलो. मधुनच तिचा मदनमणि जिभेला लागताच ती
आणि मी दोघेही शहारलो.

ती हलकेच चित्कारली आणि पटकन तिने दोन्ही मांड्या माझ्या मानेवर दाबल्या. मग काय, सुतावरून स्वर्ग गाठायला आम्ही तयार होतोच! मी तिथेच जोरजोराने जिभेचे तडाखे देऊ लागलो. आरंभी दबुन दबुन ती सुस्कारे सोडत होती पण आत्ता तीही खुलू लागली. “अं.अं..अंअंअंअं….सस…स्स्स्स..आ……आईई…..” करत ती मला जोरजोराने पायात दाबू लागली. इकडे माझाही दम सुटत चालला होता. तिच्या योनिचा स्पर्श,तिचे मादक हुंकार/चीत्कार यानी माझे वीर्य काही व्हायच्या आत विजारीतच पाझरले. अखेर तिने माझे केस मुठीत धरले
आणि दोन्ही पायानी माझे डोके तिने दाबले, पाठोपाठ एक उष्ण फव्वारा तोंडावर आला. काल्पनिक असते तर म्हटले असते की मी ते अमृत चाखले पण प्रत्यक्षात तसे घडत नसते. तिचे स्खलन होताच तिचे हात-पाय शिथिल पडले. तिच्या थरथरत असलेल्या योनिवर हलकेच जीभ फिरवून मी उठालो आणि बाथरूमात जाऊन तोंड धुवून आलो. आणखी एक स्पष्ट करतो, योनी मैथुन करण्याआधी ती योनी धुवून आलेली होती, म्हणुन मला तिचे चुंबन घेणे शक्य झाले. मी जेव्हा परत आलो तेव्हा येताना कपडे सर्व बाथरूमात काढून आणि लिंग साफ़ करून आलो.

येउन पाहतो तर त्या अंधुक प्रकाशतही दिसले की, तिने अंगावरील साडी, ब्लाऊज, पेटीकोट काढून बाजुला ठेवले होते. एकूण तीही रतिक्रीडा करण्यास उत्सुक झाली होती. अंगावर बेड़शीट घेउन ती माझीच वाट बघत होती. मी अंथरुणात शिरलो. लगेच तिने कुशीवर वळत मला मिठीत घेतले. क्षणात अंगातून लाव्हारस वाहतोय असे भासले. तिच्या नग्न,उबदार शरीराचा स्पर्श होताच अंगावर काटे फुलून आले. माझ्या गालाला दातानी दंश करत ती पुटपुटली,

“आह…आत्ता सहन होत नाही…हह..करना काही तरी!” आता मीच हतबल झालो होतो. कारण, माझी ही प्रथम वेळ होती. त्यातच माझी कामदेवता संपूर्ण अनावृत्त अवस्थेत माझ्या बाहूपाशात आहे यावर अजूनही माझा विशवास नव्हता. तिनेच अखेर पुढाकार घेतला. एका हाताने माझा पाय बाजुला करून पायात पाय गुंफले. योनिचा स्पर्श होताच लिंग सावध झाले आणि तिचे चुंबन घेऊ लागले. “संजू… अरे खाली मिलन सुरु देखिल झाले…” असे म्हणत तिने माझ्या ओठात ओठ गुंफले. तिचे उष्ण श्वास तत्क्षणी मला सुगंधी भासत होते. मी भानावर यायच्या आत तिची जीभ माझ्या जिभेला भिडली देखिल. मग काय, आम्ही दोघेही भिडलो. कामरसात आम्ही न्हाउन निघालो. किती वेळ आम्ही संभोग करत होतो ते माहिती नाही पण आमचे कमरेवरील शरीर घामाने तर खालील भाग आमच्या ‘स्पेशल पाण्याने’ भिजला होता. अखेर लिंग पूर्णपणे थकले. योनीत असुनही ते उठेना. इकडे ती देखिल धापा टाकत होती. पण तिला श्वास घ्यायलाही फुरसद नव्हती. मी तिच्या ओठातिल रस मन भरून पीत होतो. अखेर मला दूर करत म्हणाली, “हह..स…अ..बास् ना रे!..किती दमवतोयस तू?” “तुझे ओठ किती मधुर आहेत तुला काय माहीत? असे म्हणत मी आणखी एक चुंबन घेतले, मग बाजुला झालो. “सुधा…!” मी हाक मारताच ती दचकली. “काय म्हणालास?…” “सुधा…माय डार्लिंग” असे म्हणत नि तिला मिठीत घेतले. माझ्यापासून दूर होत तिने विचारले, “माझे नाव तुला कसे माहीत?”

“हम आपके चाहनेवाले है सब खबर रखते है.” यावर ती काय बोलणार. उठून बसत ती म्हणाली, “खुप उशीर झाला आज. चल आता मला घरी सोड.” मला तर आता उठायचा वैताग आला होता. तसेच उठून बसत मी म्हटले, “आजची रात्र राहना! सकाळी तुला सोडतो. अजुन मला तू हवी आहेस.” “चावटपणा करू नकोस.” तिच्या स्तनाग्रावर फिरणारा माझा हात धरीत ती उद्गाराली, “मी काही तिझी प्रेयसी आहे की बायको! तुझे मन भरले की तू मला सोडणार आणि मी तुला. हे उघड आहे. मग कशाला मला गुंतवतोस?” हे मात्र बरोबर होते. ती उठून कपडे घालणार तोच मला पुन्हा इच्छा झाली. “सुधा..प्लीज एक राउंड?” ती का नकार देईल! मग तिला कुशीवर झोपवत मी तिच्या मागे आलो आणि तिचे पाय विलग करत योनिमुखावर लिंग ठेवले. लगेच तिने कंबर मागे दाबली, आणि मग पुन्हा एक सेक्स राउंड झाला. तिच्या नितंबाच्या स्पर्शाने मी थोडा पेटलो होतो इतकेच. काही वेळाने दोघे स्खलित झालो. मग उभयता वस्त्रांकित होउन तिच्या घरापर्यंत तिला सोडायला गेलो.

लेखक – संजय क्षिरसागर

(सदर कथानक काल्पनिक आहे याची विशेष दखल घ्यावी.)

💖 सर्व लोकप्रिय कथा आता PDF मध्ये! – मोफत वाचा / डाउनलोड करा